طبق قانون، آسانسورها بعد از نصب در ساختمان ها باید به صورت سالیانه مورد بازرسی قرار گیرند، به این علت که قطعات آسانسور عمر مشخصی دارند و باید توسط سرویسکار شرکت گارانتی کننده تعمیر و تعویض شوند. این موضوع در شرح وظایف سازمان ملی استاندارد تعریف شده ولی ضمانت اجرایی خود را از دست داده است و این سازمان با کارفرمایان و صاحبان ساختمان ها هماهنگ نیست تا پروسه بازرسی آسانسورها به طور منظم انجام شود.
با توجه به تفاهم نامه های بین موسسه استاندارد و سازمان شهرداری ها، صدور گواهی نامه پایان کار منوط به بازرسی اولیه از آسانسورها شده است ولی بعد از این مرحله هیچ نظارتی روی آسانسورها انجام نمی شود و با توجه به قرار گرفتن این تجهیزات در ملک شخصی مردم، بررسی آنها به لحاظ حقوقی با محدودیت مواجه است. ادارات برق، آب و گاز چنین مشکلاتی را تجربه کرده اند.
در حال حاضر عمده پرونده های آسانسور که در سیستم قضایی کشور وجود دارد مربوط به آنهایی است که در ابتدا موسسه استاندارد توسط شرکت های بازرسی فنی آنها تایید کرده بود ولی بعد از آن توسط افراد فاقد صلاحیت حرفه ای دستکاری شدند. در چنین شرایطی نظارت دقیق بر عملکرد شرکت های تولیدی و خدماتی آسانسور ضروری به نظر می رسد. رئیس دانشگاه علمی- کاربردی آسانسور ادامه داد: آسانسور جزو تاسیسات ثابت ساختمان است و همراه با سازه طراحی می شود؛ اسکلت و درها در این بخش قرار می گیرند و عمر مفید آنها مانند ساختمان سنجیده می شود. ولی یک سری از قطعات فنی آسانسور به دلیل تغییر تکنولوژی و بهینه شدن مصرف انرژی باید بعد از ۷ تعویض شوند. به طور معمول عمر متوسط یک دستگاه آسانسور بدون درنظر گرفتن قطعات ثابت ۱۵ سال در نظر گرفته می‌شود، بعد از این مرحله نوسازی آسانسور اتفاق می‌افتد و یک سری قطعات را تعویض و بهینه می‌کنند.